Siz de hissediyorsunuz, değil mi? Dünyamız, bir fırtınanın ortasında, dalgalarla sarsılan bir gemi gibi... Krizler, değişimler, belirsizlikler... Ama bu fırtına, sadece yıkım değil, aynı zamanda yeniden doğuşun habercisi. Bu dönüşümün yönünü tayin etmek bizim elimizde. Ve bunun için her zamankinden daha çok ihtiyacımız var; sevgiyle, umutla, dayanışmayla örülmüş o pozitif enerjiye.
Artık ayrılıkların, “ben” ve “öteki” diye bölünmüş bilinçlerin zamanı değil. “Gemisini kurtaran kaptan” devri bitti. Çünkü hepimiz, aynı gemide, aynı dalgalara göğüs geriyoruz. Kamaralarımıza sığınıp kapıları kilitlemek yerine, bir an olsun başımızı uzatıp dışarı baksak... Gerçek kurtuluşun, sadece kendimizi değil, birbirimizi kurtarmaktan geçtiğini anlayacağız. Çünkü hiçbirimiz bir ada değil; hepimiz, evrenin engin dokusunda birbiriyle bağlı iplikleriz.
Ne yazık ki, bugün pek az insan, yaşamın özüne dair derin bir anlayışa ihtiyaç duyduğumuzu fark ediyor. Oysa hepimiz, evrene saçılmış ışıltılı tanecikleriz; birbirimize dokunduğumuzda mucizeler yaratabiliriz. Elbette, bu tanecikler bazen rüzgârla savruluyor, bazen birbirini göremiyor. Ama unutmayalım: Her birimizin attığı adım, söylediği söz, yaydığı sevgi, bir diğerinin hayatına dokunuyor. Bizler, görünmez iplerle bağlıyız. Ve istersek, el ele gökyüzünde süzülebiliriz.
Eğer içinizde bir ses, “Ben daha fazlasını yapabilirim,” diyorsa, bu sesi dinleyin. Kendiniz için, sevdikleriniz için, bu güzelim dünya için daha iyisini yapabileceğinizi biliyorsunuz. Hükümet politikaları, engeller, zorluklar... Hiçbiri, birleşmiş kalplerin gücünün karşısında duramaz. Çünkü dayanışma, her kapıyı açar; sevgi, her duvarı aşar. Hepimiz el eleysek, imkânsız diye bir şey yok.
Her sabah, güneş yepyeni bir umutla doğuyor. Her an, bize taze bir başlangıç sunuyor. Peki, biz bu fırsatları nasıl değerlendiriyoruz? Sürekli şikâyet ederek, olumsuzlukların gölgesinde enerjimizi tüketerek mi? Yoksa o terslikleri birer birer düzeltmek için kolları sıvayıp harekete geçerek mi? Bu değişim ve sancı döneminde, her şeyi bildiğimizi söylüyorsak, o zaman yapmamız gerekenlerin de farkındayız demektir. Bilmek yetmez; asıl mesele, bildiklerimizi hayata geçirmek.
Birbirimizi belki her zaman göremiyoruz, bazen yollarımız kesişmiyor, bazen aynı dili konuşmuyor gibi hissediyoruz. Ama şunu unutmayalım: Her birimizin kalbi, aynı evrensel ritimle atıyor. Bir gülümsemen, bir iyilik, bir umut tohumu, dalga dalga yayılır ve bir başkasının dünyasını aydınlatır. Bizler, bu dünyada yalnız değiliz; biriz, bütünüz.
Gel, bugün o küçük adımı at. Birine el uzat, bir yarayı sar, bir umudu yeşert. Çünkü her birimizin içindeki o minik ışıltı, birleştiğinde koskoca bir güneş olur. Ve o güneş, dünyamızı yeniden ısıtır, yeniden canlandırır.
Hep birlikte, el ele, sevgiyle... Her şey mümkün.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder