Bütünlüğünü Korumak: İlişkide Gerçek Sınırın Anlamı

Sınır, bir duvar değil, derinin kendisidir.
Canlı, geçirgen ama seçici. Vücudun neyi içeri alıp neyi dışarıda bıraktığını bilen o ince zar gibi, sağlıklı bir ilişki de tam olarak bu zarın iki insan arasında karşılıklı tanınmasıyla başlar. Sınır yoksa temas olmaz; ya tamamen iç içe geçersiniz ve birbirinizde kaybolursunuz ya da biri diğerini yutar.Çoğumuz sınır kelimesini duyunca “uzaklaştırmak” sanırız. Oysa tam tersi: Gerçek yakınlık, ancak iki ayrı varlığın birbirine dokunurken hâlâ kendiliğini koruyabildiği yerde doğar. Sınır, “burası benim alanım” demenin ötesinde, “senin alanın da kutsal” diyebilme cesaretidir.Bir insanın sana gerçekten değer verdiğini anlamanın en kesin yolu, onun senin “hayır”ını duyduğunda ne yaptığını izlemektir.

• “Hayır”ını duyup susan,
• “Hayır”ını duyup merak eden,
• “Hayır”ını duyup kendini sorgulayan insan,
  seni gerçekten görüyordur.

Öte yanda, “hayır”ını kişisel bir saldırı gibi algılayan, sana küsen, seni suçlu hissettiren ya da “ama biraz fedakârlık yapamaz mısın?” diye ısrar eden kişi, aslında seninle değil, senin ona sunduğun imkânla ilgilidir. Onun gözünde sen bir insansın değil, bir işlevsindir. İşlevin bittiği anda da değerin biter.Sınır koymak, çoğu zaman çocukluğumuzun en derin yarasına dokunur: “Sevilmek için kendimden vazgeçmeliyim” inancına. Bu yüzden ilk “hayır” dediğimizde içimizde bir panik kopar; terk edilme korkusu, suçluluk, değersizlik hissi bir anda üşüşür. Ama işte tam bu noktada büyürüz. Çünkü sınır, korkuya rağmen “ben varım” diyebilmektir.
Gerçek bir sınır şöyle işler:
Ne sert bir red, ne yumuşak bir yalvarış.
Sadece net bir varoluş beyanıdır.
“Bu beden benim, bu duygu benim, bu zaman benim, bu hikâye benim.”
Ve bu beyan, karşındakine şu mesajı da içerir: “Senin bedenin, duygun, zamanın, hikâyen de aynı ölçüde kıymetli. Sana da aynı özerkliği tanıyorum.”
Sağlıklı ilişki, iki insanın birbirine “seni değiştirmeden de yanımda tutabiliyorum” diyebilmesidir.
Sağlıksız ilişki ise birinin diğerini sürekli “biraz daha eksiltirsen, biraz daha uysan, biraz daha bana benzesen” diye törpülemesidir.
Bir gün şunu fark edeceksin:
Sınır koyabildiğin ilişkiler, seni en çok özgürleştiren ilişkiler oluyor.
Çünkü orada “sevilmek için kendim olmaktan vazgeçmek zorunda değilim” gerçeği ilk kez ete kemiğe bürünüyor.

Kendi sınırlarını korumayı öğrendiğinde, başkalarının sınırlarına da aynı saygıyı gösterebiliyorsun.
İşte o zaman sevgi, bir alışveriş ya da kurtarma operasyonu olmaktan çıkıp, iki bütün insanın birbirine sunduğu en büyük hediye haline geliyor:
“Sen sensin. Ben benim. Ve bu halimizle birbirimize yeteriz.”

Özgün İçerik : Deneme,Makale,Öykü, Sosyal içerik