Sen Değişmezsen, Hiçbir Şey Değişmez
Bazı günler vardır, sanki evren bizimle inatlaşır. Aksilikler bir gölge gibi peşimize takılır, nereye gitsek yanımızdadır. Bir bakmışız, kendimizi karmakarışık bir labirentin içinde bulmuşuz; her adımda biraz daha kayboluyor, her nefeste biraz daha sıkışıyoruz. Sorunlar öyle bir boyuta ulaşır ki, içimiz “Neden?” diye haykırır. “Neden ben? Neden hep bana?”
Hak etmediğimizi düşünürüz. Bize göre, bu kaosun içinde olmamızın hiçbir mantıklı açıklaması yoktur. Döner dururuz aynı yerde, aynı sorularla. Şanssızlığımıza yanar, kaderimize veryansın ederiz.
Öyle bir an gelir ki, sanki bizim dışımızdaki herkes hayatından memnundur; gülümsemeler, huzur dolu anlar… Ama biz? Biz hep o karanlık köşede, hep o çıkmaz sokakta.
Peki, durup kendimize bakmayı hiç denedik mi? Alışkanlıklarımızı, seçimlerimizi, yaptıklarımızı ya da yapmaktan kaçtıklarımızı sorguladık mı? Hayır. Çünkü biz hak etmiyoruzdur ya, suçlu hep başkalarıdır. Dışarıda bir yerlerde, bizim kontrolümüzün ötesinde bir şeyler ters gidiyordur. Suçlamak kolaydır; parmağımızla işaret eder, içimizi bir anlığına rahatlatırız. Ama fark etmeyiz ki, o işaret ettiğimiz yerden bize geri dönen bir çözüm yoktur. Sorunlar, biz onları görmezden geldikçe büyür, çoğalır, içinden çıkılmaz bir hale bürünür.
Oysa gerçek şudur: Sen değişmezsen, hiçbir şey değişmez. Hayat, aynalarla dolu bir odadır; neyi yansıtırsan onu görürsün. Cesaret edip kendine bakmadıkça, o aynadaki görüntü hep aynı kalır. Belki de “Neden ben?” sorusunun cevabı, “Çünkü henüz ben değişmedim,” demek kadar basittir. Değişim, dışarıda bir yerlerde beklemez; o, senin içinde, seninle başlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder